Wszystkie języki świata

Języki świata stanowią fascynujące i złożone spektrum ludzkiej komunikacji, odzwierciedlające bogactwo kulturowe i historyczne różnych społeczności. W tym artykule przyjrzymy się różnorodności językowej naszej planety, która obejmuje od 6 do 7 tysięcy języków. Zbadamy, jak językoznawcy klasyfikują te języki, rozważając debaty na temat tego, co definiuje język jako odrębny od dialektu. Przyjrzymy się również, jak wiele języków, zwłaszcza tych bez formy pisemnej, staje przed wyzwaniami związanymi z badaniem i zachowaniem.

Podróżując przez kontynenty, odkryjemy kluczowe rodziny językowe Eurazji, takie jak indoeuropejskie, uralskie czy ałtajskie, i ich wpływ na kształtowanie się kultur i historii. W Afryce zanurzymy się w bogactwie języków afroazjatyckich i nigero-kongijskich, podkreślając ich znaczenie dla zrozumienia kontekstów historycznych i kulturowych kontynentu. W Amerykach przyjrzymy się językom rdzennym, takim jak eskimo-aleuckie czy na-dene, które są kluczowe dla zrozumienia historii i kultury rdzennych mieszkańców.

Azja Południowo-Wschodnia i Oceania ujawnią nam złożoność języków austronezyjskich i papuaskich, podczas gdy w Australii skupimy się na językach aborygeńskich, które są nieodłączną częścią rdzennej kultury i historii kontynentu. Na koniec, zwrócimy uwagę na języki kreolskie i pidżyny, które są żywym świadectwem adaptacji językowej w kontekście kolonializmu, handlu i migracji.

Ten artykuł ma na celu nie tylko przedstawienie ogromnej różnorodności językowej świata, ale także podkreślenie znaczenia ochrony i zachowania tych języków jako kluczowego elementu naszego globalnego dziedzictwa kulturowego.

Ile jest języków na Świecie?

Wszystkie języki świata, w liczbie około 6-7 tysięcy, tworzą fascynującą mozaikę kulturową i komunikacyjną naszej planety. Ich klasyfikacja i badanie to zadanie dla językoznawców, którzy często debatują nad tym, czy dany etnolekt powinien być uznany za odrębny język czy dialekt. Większość języków na świecie nie posiada formy pisemnej, co dodatkowo komplikuje ich badanie i zachowanie.

Jak się klasyfikuje języki świata?

Podstawowym narzędziem klasyfikacji języków jest rodzina językowa, a w jej obrębie wyróżnia się mniejsze jednostki takie jak grupy i zespoły. Czasami dodaje się pośrednie jednostki jak podrodzina i gałąź. W obrębie tych rodzin językowych, języki na świecie wykazują różnorodność i bogactwo, odzwierciedlające historię i kulturę ludzi, którzy nimi mówią.

Języki Eurazji

Eurazja jest domem dla wielu ważnych rodzin językowych. Języki indoeuropejskie są największą rodzina językową, obejmującą języki z Europy i Azji Środkowo-Zachodniej. Języki anatolijskie, takie jak hetycki, były używane w Anatolii od około 2000 r. p.n.e. do początków naszej ery. Języki indoaryjskie, takie jak sanskryt, oraz języki irańskie, w tym perski, mają swoje korzenie w indoirańskiej wspólnocie językowo-kulturowej, która wyodrębniła się około 1500 r. p.n.e POznaj po kolei wszystkie języki indoeuropejskie.

Język Indoeuropejski

Języki indoeuropejskie stanowią największą i najbardziej rozpowszechnioną rodzinę językową na świecie, obejmującą około 45% globalnej populacji. Ich wpływ rozciąga się od Europy przez Azję Środkowo-Zachodnią, aż po każdy kontynent, dzięki migracjom ludności i kolonizacji. Ta rodzina językowa obejmuje szeroki wachlarz języków, od angielskiego, hiszpańskiego, rosyjskiego, po hindi, perski i wielu innych. Charakteryzują się one wspólnym pochodzeniem z prajęzyka indoeuropejskiego, którego korzenie sięgają tysięcy lat wstecz. Języki te nie tylko odzwierciedlają bogatą historię i kulturową różnorodność swoich mówiących, ale również odgrywają kluczową rolę w globalnej komunikacji, handlu, nauce i dyplomacji, będąc żywym mostem łączącym różne narody i kultury.

W obrębie języków indoeuropejskich, języki helleńskie, w tym starogrecki, oraz języki italskie, z łaciną na czele, odegrały kluczową rolę w historii i kulturze zachodniej cywilizacji. Języki celtyckie, mimo że wiele z nich wymarło, są nadal reprezentowane przez języki takie jak irlandzki czy walijski. Języki germańskie, w tym angielski, niemiecki i skandynawskie, są szeroko rozpowszechnione i mają znaczący wpływ globalny.

Inne ważne rodziny językowe w Eurazji to języki uralskie, obejmujące języki ugrofińskie i samodyjskie, oraz języki ałtajskie, w tym tureckie, mongolskie i tungusko-mandżurskie. Języki bałtyckie, takie jak litewski i łotewski, oraz języki słowiańskie, w tym rosyjski, polski i serbski, również odgrywają ważną rolę w kulturowym krajobrazie Eurazji.

Języki anatolijskie (hetyckie)

Języki anatolijskie, znane również jako hetyckie, stanowią fascynującą podrodzinę w obrębie rodziny języków indoeuropejskich. Były one używane przez mieszkańców starożytnej Anatolii, obecnej Turcji, od około 2000 roku p.n.e. aż do początków naszej ery. Istnieje debata wśród językoznawców, czy te języki oddzieliły się jako pierwsze od praindoeuropejskiego, czy też rozwijały się niezależnie. Najwcześniejsze ślady języka starohetyckiego pochodzą z XVIII-XVI wieku p.n.e., zapisane na glinianych tabliczkach pismem klinowym, co czyni je jednymi z najstarszych zapisów indoeuropejskich. W późniejszym okresie, od XV do VIII wieku p.n.e., pojawiają się zabytki języka nowohetyckiego, luwijskiego i palajskiego, zapisane hieroglifami. Z drugiej połowy I tysiąclecia p.n.e. pochodzą artefakty w językach lidyjskim, licyjskim, milyjskim i karyjskim, zapisane alfabetem greckim. Na przełomie er, języki anatolijskie zanikły, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo lingwistyczne i historyczne, które do dziś stanowi przedmiot badań i fascynacji.

Języki indoaryjskie

Języki indoaryjskie, znane również jako indyjskie, stanowią znaczącą podrodzinę języków indoeuropejskich, tworząc kulturową mozaikę razem z językami irańskimi i dardyjskimi przed 1500 rokiem p.n.e. Ten wspólny korzeń językowy i kulturowy, znany jako języki indoirańskie, ma głęboko zakorzenione miejsce w historii ludzkości.

Proces wyodrębnienia się języków indoaryjskich nastąpił około 1500 roku p.n.e., a ich pierwotny obszar występowania pokrywał się z dorzeczem Indusu. To właśnie z tego okresu pochodzą najstarsze i najważniejsze zapisy staroindyjskie, zwane Wedami, spisane w języku wedyjskim. W okresie średnioindyjskim (od 500 roku p.n.e. do 1000 roku n.e.), język wedyjski ewoluował w sanskryt klasyczny i jego różnorodne prakryty, z których jednym z najważniejszych jest pali.

Kolejnym etapem w rozwoju tej grupy językowej były dialekty znane jako apabhrańśa, które w okresie nowoindyjskim (po 1000 roku n.e.) dały początek współczesnym językom indyjskim. Wśród nich znajdują się takie ważne języki jak hindi, urdu, bengalski, marathi, gudżarati i pendżabski. Te języki są dzisiaj używane przez ponad 700 milionów ludzi, głównie na obszarze Indii, Pakistanu, Nepalu, Bangladeszu i Sri Lanki. Ewolucja języków indoaryjskich to fascynująca podróż przez czas i przestrzeń, która odzwierciedla bogactwo kulturowe i językowe subkontynentu indyjskiego.

Języki irańskie

Języki irańskie stanowią ważną podrodzinę języków indoeuropejskich, używaną przez około 75 milionów ludzi, którzy zamieszkują obszary Bliskiego i Środkowego Wschodu oraz Azję Środkową. Wśród nich najbardziej rozpowszechnione są języki takie jak perski (21 milionów użytkowników), paszto (20 milionów) i kurdyjski (16 milionów).

Proces wyodrębnienia się języków irańskich rozpoczął się około 1500 roku p.n.e., gdy oddzieliły się od indoirańskiej wspólnoty językowo-kulturowej. W okresie staroirańskim (1500-300 roku p.n.e.) języki irańskie podzieliły się na cztery grupy terytorialne: południowo-zachodnią, południowo-wschodnią, północno-zachodnią i północno-wschodnią, które istnieją praktycznie do dzisiaj. Najstarsze zapisy języków irańskich pochodzą z VI wieku p.n.e. i obejmują świętą księgę zaratusztrianizmu, Awestę, napisaną w języku awestyjskim, oraz inskrypcje naskalne w języku staroperskim.

W długiej historii rozwoju języków irańskich wyróżniamy trzy główne okresy: staroirański (1500–300 roku p.n.e.), średnioirański (300 roku p.n.e. – 800 roku n.e.) oraz nowoirański (od 800 roku n.e.). Język perski, będący jednym z najważniejszych w tej rodzinie, ewoluował od języka staroperskiego przez średnioperski (pahlawi) aż do nowoperskiego.

Pierwotny język tej grupy, protoirański, zaczął się różnicować około 2000 lat temu. Początkowy podział dialektów wykształcił się między wschodem a zachodem, a później podzielił na grupę północną i południową. To doprowadziło do znacznego zróżnicowania języków irańskich, co skutkowało powstaniem wielu różnych języków w tej grupie, w tym fascynujących języków nuristańskich. Ta bogata różnorodność językowa jest nie tylko częścią dziedzictwa kulturowego regionu, ale także świadczy o skomplikowanej historii i ewolucji języków irańskich na przestrzeni wieków.

Języki nuristańskie

Języki nuristańskie to fascynująca grupa języków w obrębie języków indoirańskich, używana przez górskie społeczności w odizolowanych rejonach Hindukuszu, na granicy Afganistanu i Pakistanu. Mimo że niecałe 30 tysięcy osób posługuje się tymi językami, to stanowią one niezwykle cenny element kulturowego dziedzictwa regionu. Najważniejszym językiem w tej grupie jest język kati, który jest używany przez prawie 24 tysiące ludzi. Ciekawym aspektem języków nuristańskich jest fakt, że każdy z nich posiada różne odmiany dialektyczne, co odzwierciedla bogactwo językowej różnorodności w tym regionie.

Języki nuristańskie stanowią cenny obiekt badań lingwistycznych i antropologicznych, ponieważ pozostają w izolacji geograficznej od innych grup językowych. Badacze starają się zrozumieć ich genealogię i wpływ na inne języki indoirańskie oraz związek z historią i kulturą ludności Nuristanu. Pomimo swojej niewielkiej liczby użytkowników te języki mają ogromne znaczenie dla zachowania i badania dziedzictwa kulturowego regionu Hindukuszu.

Języki helleńskie

Języki helleńskie to fascynująca rodzina języków indoeuropejskich, które wywodzą się od wspólnego przodka, języka protohelleńskiego. Wśród tych języków dwie starożytne odmiany, starogrecki i macedoński, mają szczególne znaczenie. Są one łączone z innymi językami, takimi jak iliryjski, tracki, frygijski i dacki, w ramach postulowanej paleobałkańskiej ligi językowej.

Niektóre opracowania lingwistyczne nie wydzielają rodziny języków helleńskich jako osobnej grupy, a wszystkie wymienione odmiany językowe są traktowane jako różnice dialektalne języka greckiego. To stanowi ciekawe zagadnienie w kontekście językoznawstwa indoeuropejskiego, ponieważ sugeruje, że język grecki może być izolowaną odmianą w obrębie większej rodziny języków indoeuropejskich.

Studia nad językami helleńskimi oraz ich ewolucją pozostają obszarem intensywnych badań, które mają na celu głębsze zrozumienie historii, genealogii i ewentualnych powiązań tych języków z innymi grupami językowymi na obszarze Bałkanów i Grecji.

Języki italskie

Języki italskie i ich wpływ na języki romańskie stanowią fascynujący obszar badań w dziedzinie językoznawstwa indoeuropejskiego. Języki italskie, w tym łacina, miały kluczowe znaczenie w kształtowaniu współczesnych języków romańskich.

W okresie archaicznym Italii (od VIII wieku p.n.e. do początku naszej ery) istniało wiele języków italskich, takich jak oskijski, umbryjski, faliskijski, a także łacina, która dominowała w Rzymie i okolicach. W tym czasie łacina była jednym z wielu języków używanych na terenie Italii. Jednak już w okresie klasycznym (początek n.e. – 476) łacina stała się językiem o ogólnokrajowym znaczeniu.

W okresie klasycznym łacina rozwijała się i wykształciły się dwie jej odmiany: łacina literacka (klasyczna) i łacina ludowa. Te różnice dialektyczne były coraz bardziej zauważalne, a w III wieku n.e. stały się znaczące. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego łacina klasyczna wyszła z użycia, a łacina ludowa, zwana też proto-romańską, stała się prajęzykiem dla języków romańskich.

Okres od 476 do 800 roku to okres preromański, a okres od 800 roku to okres romański. W X wieku pojawiły się pierwsze zapisy języków romańskich, takich jak włoski, hiszpański i prowansalski.

Języki romańskie, które wykształciły się na bazie łaciny ludowej, są używane przez około 750 milionów osób na całym świecie, głównie w południowo-zachodniej Europie i Ameryce Łacińskiej. Najbardziej rozpowszechnionymi językami romańskimi są hiszpański, portugalski, francuski, włoski i rumuński, z bogatą tradycją literacką włącznie. Dodatkowo, na bazie tych języków powstały również języki sztuczne, takie jak esperanto, ido, interlingua, lingua franca nova i wenedyk, które mają swoje własne społeczności użytkowników na całym świecie.

Języki celtyckie

Języki celtyckie stanowią fascynującą grupę języków indoeuropejskich, choć wiele z nich już wymarło, a te, które przetrwały, są zagrożone. Obecnie reprezentowane są przez języki takie jak iryjski (irlandzki), szkocki (gaelicki), walijski i bretoński, a liczba osób posługujących się nimi wynosi około 1,3 miliona. Podział języków celtyckich jest złożony i obejmuje trzy główne grupy: kontynentalną, goidelską i brytańską. W przypadku grupy brytańskiej i goidelskiej używa się również terminów “języki p-celtyckie” i “języki q-celtyckie”. To wynika z faktu, że dźwięk [kw] z języka proto-celtyckiego został zastąpiony dźwiękiem [p] w językach brytańskich oraz dźwiękiem [k] w językach goidelskich. Na przykład słowo “głowa” w języku irlandzkim i szkockim gaelickim to “ceann”, w manx – “kione”, natomiast w języku walijskim – “pen”, a w bretońskim – “penn”. Językiem o szczególnie odrębnym charakterze wśród języków celtyckich jest wymarły język leponcki, który wykazywał pewne wspólne cechy z pradawnymi językami italskimi. Być może był to język pośredni, który powstał w okresie rozpadu języka proto-italoceltyckiego. Charakterystyczną cechą języków celtyckich są mutacje spółgłoskowe, które wprowadzają zmiany w początkowym dźwięku wyrazu.

Języki celtyckie

Języki germańskie

Języki germańskie stanowią fascynującą grupę języków w obrębie rodzinie języków indoeuropejskich, używanych przez kilkaset milionów osób na całym świecie. Wywodzą się one ze wspólnego języka pragermańskiego.

W swojej wczesnej fazie rozwoju, języki germańskie prawdopodobnie miały kontakt z nieokreślonym bliżej substratem językowym, co sugeruje ewentualne wpływy któregoś z języków azjanickich lub uralo-ałtajskich na ten proces. (Zob. język pragermański). Ten wpływ zewnętrzny mógł wpłynąć na kształtowanie się unikalnych cech i cezur wewnątrz tej grupy języków germańskich.

Języki tracko-ormiańskie

Języki tracko-ormiańskie stanowią hipotetyczną podrodzinę języków indoeuropejskich, z której współcześnie zachował się jedynie język ormiański, używany przez około 5 milionów osób.

Pierwotnie języki tracko-ormiańskie występowały na obszarze północnych i zachodnich wybrzeży Morza Czarnego. W starożytności ta podrodzina obejmowała dwie grupy dialektów (języków): trackie, które były używane w historycznej krainie Tracji, oraz frygijskie, które występowały w Azji Mniejszej. Języki trackie wygasły w pierwszych wiekach naszej ery. Z dialektów starofrygijskich wykształcił się na początku naszej ery język nowofrygijski oraz, według niektórych badaczy, także język staroormiański. Najstarsze zapisy języka staroormiańskiego pochodzą z V wieku n.e., a ten język dał początek współczesnemu językowi nowoormiańskiemu. Niemniej jednak fakt genetycznego pochodzenia języka ormiańskiego od dialektów frygijskich nie został dostatecznie potwierdzony i jest nadal tematem badawczym.

Języki tocharskie

Języki tocharskie stanowią podrodzinę języków indoeuropejskich, które były używane na obszarze wschodniego Turkiestanu Chińskiego i Azji Środkowej. Na pustyni Takla-Makan odkryto teksty religijne spisane na liściach palmowych w dwóch odmianach języków tocharskich: język tocharski A (zachodni) i język tocharski B (wschodni). Teksty te, zapisane pismem brahmi, pochodzą z okresu V-VIII wieku n.e. i są przekładami indyjskich tekstów spisanych w sanskrycie. Niestety, języki tocharskie wygasły po VIII wieku wraz z upadkiem kultury Tocharów, którzy zostali najechani i podbici przez Ujgurów.

Języki bałtyckie

Języki bałtyckie stanowią rodzina języków indoeuropejskich, które były używane przez Bałtów na terenach od ujścia Wisły po południowe granice dzisiejszej Estonii, obejmując północne krańce łotewskiej krainy zwaną Liwonią. Niestety, większość języków należących do grupy bałtyckiej wymarła, co znacząco ograniczyło obszar ich występowania.

Obecnie około 5 milionów osób posługuje się językami bałtyckimi, w tym 3,3 miliona litewskim i 1,7 miliona łotewskim, głównie na terenie Litwy (litewski) i Łotwy (łotewski), a także w diasporze obu narodów, głównie w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

Chociaż języki bałtyckie wykazują podobieństwa gramatyczne do języków słowiańskich, to wraz z nimi zaliczają się do jednej podrodziny bałtosłowiańskiej. Niemniej jednak, języki bałtyckie nie są zupełnie identyczne z językami słowiańskimi i zachowują swoje własne charakterystyczne cechy.

Języki słowiańskie

Języki słowiańskie to grupa języków w obrębie rodziny języków indoeuropejskich, należąca do podrodziny bałtosłowiańskiej. Dzielą się na trzy główne zespoły językowe: zachodniosłowiański, wschodniosłowiański i południowosłowiański. Najstarsze zachowane manuskrypty zawierające teksty w językach słowiańskich datowane są na X wiek. Do zapisu tych języków używane były lub są różne alfabety, takie jak głagolicki, cyrylicki i łaciński, a w pewnym stopniu także alfabet arabski. Język prasłowiański, którym posługiwali się starożytne ludy Słowian, uległ rozbiciu na dialekty regionalne wskutek ekspansji Słowian na Bałkany w VI wieku naszej ery. Językami słowiańskimi obecnie posługuje się ponad 300 milionów osób. Na bazie języków słowiańskich stworzono również sztuczne języki słowiańskie, takie jak slovio, slovianski, meżduslavianski i glagolica. Ich twórcy mieli na celu stworzenie języków zrozumiałych dla osób mówiących przynajmniej jednym z języków słowiańskich. Innym przykładem jest język syberyjski, który oparto na wschodniosłowiańskich dialektach Syberii, z pewnymi zapożyczeniami z języków tureckich i arabskiego. Istnieją także fikcyjne języki północnosłowiańskie oraz wenedyk, język romański, który przeszedł podobny rozwój jak polski.

Języki ilirskie

Języki ilirskie, zwane także językami iliryjskimi, to grupa języków, które prawdopodobnie były blisko spokrewnione ze sobą i zostały używane przez plemiona iliryjskie w starożytności. Mówiono nimi na obszarze zachodnich Bałkanów oraz południowo-wschodniej Italii, w regionie dzisiejszej Apulii, gdzie używano języka mesapijskiego.

Informacje na temat tych języków są ograniczone, ponieważ Iliryowie zostali zromanizowani po włączeniu ich ziem do Cesarstwa Rzymskiego, a od VII wieku, w wyniku pojawienia się Słowian, poddani zostali procesowi słowianizacji.

Niektórzy lingwiści sugerują możliwe związki pomiędzy językami iliryjskimi a językiem albańskim, a nawet twierdzą, że albański może być ich kontynuatorem. Jednakże to pojęcie nie zostało w pełni potwierdzone.

Języki tyrreńskie

Języki tyrreńskie to starożytna rodzina języków, która występowała w okolicach Morza Śródziemnego i składała się z trzech już wymarłych języków: etruskiego, lemnijskiego i retyckiego. Nazwa “języki tyrreńskie” pochodzi od starożytnych Etrusków, którzy posługiwali się jednym z tych języków.

Według hipotezy Helmuta Rixa, prajęzyk tej rodziny istniał około 1000 lat przed naszą erą. Istnieje także podejrzenie, że niektóre przed-greckie języki używane na Cyprze i Krecie, takie jak minojski, eteokreteński i eteocypryjski, mogą być z nimi związane.

Chociaż istnieje zgoda co do związku między trzema pierwszymi językami, to status pozostałych, ze względu na brak dostatecznych materiałów porównawczych, pozostaje niepewny. Niektórzy językoznawcy wyłączają języki przedgreckie z Krety i Cypru z rodziny języków tyrreńskich, łącząc je raczej z rodziną języków egejskich. Inne teorie sugerują powiązania między nimi a językami semickimi, na przykład z baskijskim.

Pewien hiszpański językoznawca, Jorge Alonso, sugeruje, że rodzina języków tyrreńskich może mieć pewne pokrewieństwo z językiem baskijskim.

Języki uralskie

Języki uralskie to rodzina językowa, która obejmuje języki używane przez około 24 miliony ludzi na obszarze północnej Eurazji i Niziny Węgierskiej. Do tej rodziny językowej zalicza się języki ugrofińskie i samodyjskie. Wcześniej łączono je z językami ałtajskimi w tzw. ligę uralo-ałtajską, ale nowsze badania językoznawcze wskazują na pokrewieństwo między językami uralskimi a językiem jukagirskim. W związku z tą koncepcją tworzy się również rodzinę językową uralsko-jukagirską.

Większość językoznawców uważa, że języki uralskie wywodzą się od wspólnego prajęzyka. Jednak pojawiły się również opinie, które podważają to twierdzenie i sugerują, że języki te powinny być raczej uważane za ligę językową niż rodzinę językową. Ci, którzy podnoszą ten argument, często nie akceptują pokrewieństwa między językami samodyjskimi a ugrofińskimi. Co więcej, język jukagirski jest uznawany za część języków uralskich tylko przez niektórych językoznawców, dlatego coraz częściej używa się terminu “uralsko-jukagirskie” dla określenia tej grupy języków.

Język jukagirski

Język jukagirski to język używany przez Jukagirów, którzy zamieszkują dolinę rzeki Kołymy w wschodniej Syberii. Ten język występuje w dwóch różniących się znacząco od siebie dialektach. Obecnie jest używany przez mniej niż 1000 osób i jest silnie zagrożony wymarciem. W przeszłości zaliczano go do języków paleoazjatyckich, ale obecnie jest klasyfikowany jako odrębny język w rodzinie języków uralskich, a niektórzy językoznawcy określają tę rodzinę jako uralsko-jukagirską. W praktyce nie istnieje duża ilość pisemnych materiałów w języku jukagirskim, więc w razie potrzeby stosuje się cyrylicę.

Dwa główne dialekty języka jukagirskiego to:

Północnojukagirski (zwany też “tundrowym”)
Południowojukagirski (określany również jako “kołymski”)

Języki ugrofińskie

Języki ugrofińskie to rodzina języków w ramach języków uralskich lub uralsko-jukagirskich (znanych także jako liga uralo-ałtajska). Te języki są używane przez około 24 miliony osób, które zamieszkują obszary Europy Północnej, Syberii oraz Węgier. Ta grupa językowa dzieli się na dwa główne zespoły: fiński (czasem nazywany zachodniougrofińskim lub fińsko-permskim) oraz ugryjski. Najważniejszymi językami w tej grupie są węgierski, fiński, estoński oraz mordwiński. Niemniej jednak, wiele z tych języków jest używanych tylko przez niewielkie społeczności, które zamieszkują odległe obszary północnej Rosji. W miarę postępującej asymilacji tych grup ludnościowych wiele z tych języków jest zagrożonych wymarciem.

Języki samojedzkie

Języki samojedzkie, rzadziej zwane językami samodyjskimi, to rodzina językowa, która zazwyczaj jest klasyfikowana w obrębie rodziny uralskiej. Chociaż istnieją próby zakwestionowania tej klasyfikacji, niektórzy badacze uważają języki samojedzkie za odrębną rodzinę językową w ramach ligi uralo-ałtajskiej.

Te języki są używane na obszarach północnej Rosji, obejmujących północno-wschodnią Europę i północno-zachodnią Azję. Posługują się nimi około 25 000-30 000 ludzi, którzy są nazywani Samojedziami lub Nieńcami. Współcześnie używane są cztery języki samojedzkie:

Język nieniecki (juracki) – używany przez około 23-27 tysięcy osób.
Język nganasański (tawgi-samojedzki) (tawgijski) – używany przez około 500-1 000 osób.
Język eniecki (jenisej-samojedzki) – używany przez mniej niż 300 osób.
Język selkupski (ostiak-samojedzki) – używany przez około 1,5-3 tysiące osób.

Wśród wielu wymarłych języków samojedzkich, najbardziej znanym był język kamasyjski (sajan-samojedzki).

Języki samojedzkie dzielą się na dwa główne zespoły: północnosamojedzki i południowosamojedzki. Współczesne używane języki samojedzkie, z wyjątkiem selkupskiego, należą do zespołu północnego, podczas gdy wymarłe języki samojedzkie były częścią zespołu południowego.

Języki ałtajskie

Języki ałtajskie to grupa języków występująca w Azji północnej, środkowej oraz w Turcji. Obejmuje je około 6% populacji świata. Klasyfikacja rodziny ałtajskiej wciąż budzi spory wśród językoznawców, niektórzy uważają ją za ligę językową, w której grupy językowe są traktowane jako odrębne rodziny.

Tradycyjnie uważano języki ałtajskie za rodzinę językową, wywodzącą się od wspólnego prajęzyka. Jednak obecnie coraz częściej traktuje się je jako ligę językową, gdzie podobieństwa między tymi językami wynikają z kontaktów i wzajemnych interakcji.

Grupa języków ałtajskich podzielić się można na trzy rodziny:

Języki tureckie
Języki mongolskie
Języki tungusko-mandżurskie

Ogółem językami ałtajskimi posługuje się ponad 348 milionów ludzi, zamieszkujących ogromne obszary Azji, od Azji Mniejszej przez Azję Środkową i środkową Syberię, aż po chiński i rosyjski Daleki Wschód. Ze względu na podobieństwa do języków uralskich często łączone są w jedną ligę językową, znaną jako uralo-ałtajska.

Warto również wspomnieć, że języki japoński i koreański, które nie zostały jeszcze dokładnie sklasyfikowane, zawierają wiele elementów ałtajskich.

Najliczniejszymi językami ałtajskimi są turecki (ok. 75 mln użytkowników), azerski (ok. 25 mln), tatarski, ujgurski (po ok. 6 mln), kazachski (ok. 5,3 mln) i mongolski (ok. 4,5 mln).

Typologicznie wszystkie języki ałtajskie należą do kategorii języków aglutynacyjnych, co oznacza, że słowa budowane są przez dodawanie do siebie różnych morfemów. Ponadto, charakterystyczną cechą tych języków jest harmonia wokaliczna, która wpływa na sposób, w jaki kształtuje się wyrazy.

Języki mongolskie

Języki mongolskie to rodzina języków ałtajskich, które wyewoluowały z języka ogólnomongolskiego w XIV-XVI wieku, głównie po upadku imperium Czyngis-chana. Obecnie te języki używane są przez ponad 8,5 miliona mówiących, przede wszystkim na obszarze wschodniej Azji Środkowej, takim jak Buriacja, Mongolia, Mongolia Wewnętrzna i Mandżuria. Ponadto, języki mongolskie są używane w Europie Wschodniej, zwłaszcza w Kałmucji. Najliczniejszą grupą jest język mongolski właściwy, który posługują się aż 7 milionów osób, podczas gdy każdy z pozostałych języków tej rodziny jest używany przez kilkaset tysięcy ludzi.

Języki tungusko-mandżurskie

Języki tungusko-mandżurskie, nazywane także językami tunguskimi, to podrodzina języków ałtajskich, które są używane przez kilkadziesiąt tysięcy mówiących. Ich użytkownicy zamieszkują rozległe obszary wschodniej Syberii oraz region Dalekiego Wschodu w Rosji i Chinach. Te języki można podzielić na dwie główne grupy: tunguską i mandżurską. Niestety, ze względu na proces asymilacji, językom tym grozi obecnie ryzyko wymarcia.

Języki czukocko-kamczackie

Języki czukocko-kamczackie to rodzina językowa występująca w północno-wschodniej Syberii, a obecnie jest ona zagrożona wymarciem. Ta rodzina językowa składa się z pięciu języków i jest klasyfikowana jako gałąź języków paleoazjatyckich. Obecnie około 14 tysięcy osób używa tych języków, ale liczba ta systematycznie maleje ze względu na ekspansję języka rosyjskiego. Rodzina czukocko-kamczacka dzieli się na dwie główne grupy: północną i południową. W grupie północnej znajdują się języki: Język czukocki, który jest używany przez około 11 tysięcy osób, głównie przez Czukczów, ale także przez niektóre społeczności Kereków i Czuwańców. Ten język ma kilka dialektów, ale różnice między nimi są niewielkie. Wyróżnia się harmoniczność samogłoskową, a także jest to język aglutynacyjny z różnymi typami deklinacji i koniugacji. Składnia tego języka jest ergatywna, a w słownictwie można znaleźć wiele zapożyczeń z języka rosyjskiego. Język koriacki, używany przez Koriaków na zachodniej Syberii, zwłaszcza na Kamczatce. Obecnie posługuje się nim niespełna 5 tysięcy osób, co stanowi tylko 53% populacji Koriaków. Język koriacki jest wypierany przez język rosyjski, a jeszcze w 1959 roku używało go 99,6% Koriaków. Ten język wyodrębnia 11 dialektów i posiada swoje piśmiennictwo, które początkowo było oparte na alfabecie łacińskim, a później przeszło na cyrylicę. Język kerecki, który jest już wymarły. Kiedyś używany przez Kereków, a spokrewniony z językami czukockim i koriackim. W 1997 roku w Rosji żyły jeszcze 2 osoby, które znały ten język, ale wymarł wraz ze śmiercią ostatniego użytkownika w 2005 roku. Obecnie nieliczni pozostali Kerekowie posługują się językiem czukockim. Język alutorski, który jest również wymierający. Używany jest na półwyspie kamczackim w Rosji przez około 40 osób. Niektórzy lingwiści uważają go za dialekt języka koriackiego. Niestety, cała rodzina językowa czukocko-kamczacka jest zagrożona wymarciem z powodu malejącej liczby użytkowników i dominacji języka rosyjskiego w regionie.

Język itelmeński

Język itelmeński to język używany przez Itelmenów, klasyfikowany jako język z rodziny czukocko-kamczackiej, chociaż nie jest spokrewniony z pozostałymi językami tej rodziny. Obecnie język itelmeński jest używany w wschodniej Syberii, głównie w środkowej części Kamczatki, zwłaszcza w Okręgu Koriackim.

Niespełna 500 osób, co stanowi około 20-30% populacji Itelmenów, posługuje się językiem itelmeńskim. Niestety, język ten jest wypierany przez język rosyjski, co sprawia, że jest zagrożony wymarciem.

W języku itelmeńskim można wyodrębnić dwa dialekty. Istnieje piśmiennictwo w tym języku, które sięga roku 1932. Początkowo używano alfabetu łacińskiego, a później przeszło się na cyrylicę. Niestety, literatury w języku itelmeńskim jest niewiele, co również wpływa na trudną sytuację tego języka.

Języki drawidyjskie

Języki drawidyjskie to rodzina językowa używana w południowych Indiach i na Sri Lance, stanowiąca około 3% ziemskiej populacji. Niektórzy językoznawcy, ze względu na pewne podobieństwa, zastanawiają się nad jej ewentualnym powiązaniem z rodziną języka elamickiego, co prowadzi do określenia ich jako elamo-drawidyjskich.

Rodzina języków drawidyjskich obejmuje 73 różne języki używane w południowych Indiach i na Sri Lance. Obecnie posługuje się nimi ponad 200 milionów mówiących. Historycznie, te języki miały większy zasięg, ale z czasem zostały zepchnięte na południe przez przybycie Ariów.

Języki drawidyjskie dzieli się na trzy główne grupy: środkową, północną i południową. Najbardziej rozpowszechnione i używane to języki południowodrawidyjskie, takie jak tamilski i telugu, z ponad 65 milionami mówiących każdy, oraz kannada i malajalam, z około 30 milionami mówiących.

Do zapisu języków południowodrawidyjskich używa się różnych rodzajów pism południowoindyjskich, podczas gdy języki kurukh i gondi zapisuje się pismem dewanagari, a język brahui używa pisma arabskiego.

Język elamicki

Język elamicki to wymarły język, który był używany przez lud Elamitów od trzeciego tysiąclecia p.n.e. W okresie od VI do IV wieku p.n.e. stał się oficjalnym językiem starożytnej Persji i przestał być używany po podbojach Aleksandra Wielkiego.

Język elamicki jest językiem aglutynacyjnym i jego przynależność genetyczna nie została jednoznacznie ustalona. Niektórzy lingwiści łączą go z językami drawidyjskimi, tworząc rodzinę elamo-drawidyjską.

W ciągu wieków język elamicki był zapisywany przy użyciu trzech różnych systemów pisma:

Pismo protoelamickie: Był to najstarszy znany system pisma używany na terenie dzisiejszego Iranu, datowany na około 3100-2900 p.n.e. Uważa się, że wywodzi się on z wcześniejszego systemu klinowego. Pismo protoelamickie zawierało co najmniej tysiąc różnych znaków, ale nie zostało jeszcze odczytane.
Pismo linearne: To pismo elamickie, które zachowało się w postaci kilku skalnych inskrypcji. Istnieje przypuszczenie, że mogło być ono sylabariuszem wywodzącym się z pisma protoelamickiego, ale nie ma na to potwierdzenia. Pismo linearne było używane pod koniec trzeciego tysiąclecia p.n.e., ale nieudane próby jego odczytania były podejmowane przez różnych badaczy, takich jak Walther Hinz i Piero Meriggi.
Elamickie pismo klinowe: To pismo używane od około 2500 do 331 p.n.e. i wywodziło się z pisma akadyjskiego. Składało się z około 130 symboli.

Języki północno-zachodniodrawidyjskie

W ciągu wieków język elamicki był zapisywany przy użyciu trzech różnych systemów pisma:

Pismo protoelamickie: Był to najstarszy znany system pisma używany na terenie dzisiejszego Iranu, datowany na około 3100-2900 p.n.e. Uważa się, że wywodzi się on z wcześniejszego systemu klinowego. Pismo protoelamickie zawierało co najmniej tysiąc różnych znaków, ale nie zostało jeszcze odczytane.
Pismo linearne: To pismo elamickie, które zachowało się w postaci kilku skalnych inskrypcji. Istnieje przypuszczenie, że mogło być ono sylabariuszem wywodzącym się z pisma protoelamickiego, ale nie ma na to potwierdzenia. Pismo linearne było używane pod koniec trzeciego tysiąclecia p.n.e., ale nieudane próby jego odczytania były podejmowane przez różnych badaczy, takich jak Walther Hinz i Piero Meriggi.
Elamickie pismo klinowe: To pismo używane od około 2500 do 331 p.n.e. i wywodziło się z pisma akadyjskiego. Składało się z około 130 symboli.

Języki środkowodrawidyjskie

Języki środkowodrawidyjskie stanowią kolejną grupę w rodzinie języków drawidyjskich. Są używane w środkowych regionach Indii i obejmują różnorodne dialekty oraz style mówienia.

Języki południowodrawidyjskie

Języki południowodrawidyjskie to najliczniejsza grupa w rodzinie języków drawidyjskich. Najważniejszymi językami z tej grupy są tamilski i telugu, które posiadają znaczną liczbę użytkowników.

Języki abchasko-adygijskie

Języki abchasko-adygijskie, znane również jako północno-zachodniokaukaskie, to języki używane na wschodnim wybrzeżu Morza Czarnego. Niestety, są one obecnie zagrożone wymarciem.

Języki północno-wschodniokaukaskie

Języki północno-wschodniokaukaskie są używane głównie w regionach Czeczenii i Dagestanu, a wcześniej były również używane na terenach Bliskiego Wschodu.

Języki kartwelskie

Języki kartwelskie, zwane również południowokaukaskimi, obejmują język gruziński i pokrewne dialekty. Głównym przedstawicielem tej grupy jest język gruziński.

Języki chińsko-tybetańskie

Języki chińsko-tybetańskie to rodzina języków używanych w wschodniej i południowo-wschodniej Azji. W skład tej rodziny wchodzą różne dialekty i języki chińskie, które różnią się znacznie pod względem wymowy i gramatyki.

Języki tybeto-birmańskie

Języki tybeto-birmańskie to grupa około 330 języków używanych w regionie himalajskim, południowych Chinach i Południowo-wschodniej Azji. Klasyfikacja tych języków jest nadal przedmiotem debaty lingwistycznej.

Języki dajskie

Języki dajskie to grupa języków używanych w południowo-wschodniej Azji, obejmująca różnorodne dialekty i style mówienia.

Języki austroazjatyckie

Języki austroazjatyckie to języki używane w południowo-wschodniej Azji, Bangladeszu i wschodnich Indiach. Stanowią około 2% ziemskiej populacji.

Języki mundajskie

Języki mundajskie to rodzina językowa, skupiająca języki używane przez około 9 milionów ludzi w środkowych i wschodnich Indiach oraz w Bangladeszu. Są one spokrewnione z językami mon-khmerskimi Azji południowo-wschodniej.

Języki z grupy Mon-khmer

Grupa Mon-khmer to języki używane w Kambodży, Wietnamie i Tajlandii. Najważniejszymi językami z tej grupy są język khmerski i język wietnamski.

Języki Afryki

Języki afroazjatyckie to niezwykle różnorodna rodzina językowa, rozpowszechniona na obszarach Afryki północnej i Bliskiego Wschodu. Obejmuje ona nie tylko szerokie terytoria geograficzne, ale również różnorodne kultury i społeczności ludzkie. Ta fascynująca rodzina językowa, często określana dawniej jako semito-chamicka lub chamito-semicka, stanowi istotny element dziedzictwa językowego i kulturowego regionu. Języki afroazjatyckie są używane przez około 5% ziemskiej populacji i dzielą się na sześć podrodzin językowych, każda z własnymi charakterystycznymi cechami i wpływami historycznymi. W kolejnych akapitach przedstawimy te podrodziny językowe oraz ich znaczenie w kontekście regionu Afryki i Bliskiego Wschodu.

W Afryce, języki afroazjatyckie, takie jak arabski i hebrajski, oraz języki nilo-saharyjskie, jak nubijski, są kluczowe dla zrozumienia historycznych i kulturowych kontekstów kontynentu. Języki nigero-kongijskie, w tym języki bantu, są rozpowszechnione w subsaharyjskiej Afryce, podczas gdy języki khoisan, znane z ich charakterystycznych mlasków, są unikalne dla regionu południowej Afryki.

Języki semickie

Języki semickie to rodzina językowa, która jest częścią większej rodziny języków afroazjatyckich i wywodzi się od prasemickiego języka. Obecnie około 280 milionów ludzi posługuje się językami semickimi, głównie na obszarze Bliskiego Wschodu, Afryki Północnej i Etiopii. Współczesne języki semickie, takie jak arabski, hebrajski, czy maltański, charakteryzują się specyficzną budową, gdzie spółgłoski odgrywają istotną rolę, co jest cechą charakterystyczną dla języków afroazjatyckich. Te języki używają pism alfabetycznych (zwanych abdżadami) i tradycyjnie zapisuje się je od prawej do lewej strony. Fonetycznie wyróżniają się obecnością wielu spółgłoskowych dźwięków gardłowych.

Interesującym jest fakt, że języki semickie wykazują również wiele wspólnych cech typologicznych z językami indoeuropejskimi, co sugeruje, że te dwie rodziny językowe miały kontakt już w starożytności.

Języki berberyjskie

Języki berberyjskie, znane również jako języki berberskie, to podrodzina języków afroazjatyckich, które są głównie używane na obszarze gór Atlas w Maroku (gałąź północna) oraz w krajach takich jak Libia, Algieria i Niger (gałąź południowa). W północnej części wydaje się, że wystąpiła pewna unifikacja językowa wśród berberyjskich plemion, co objawia się w przyjęciu wspólnej odmiany języka nazywanej tamazight. Natomiast na południu, Tuaregowie, głównie posługują się językiem tuareskim.

Ogółem, językami berberyjskimi komunikuje się około 22 milionów ludzi.

Języki omockie

Języki omockie, nazywane także językami omotyckimi, to rodzina języków afroazjatyckich, głównie używanych w Etiopii. Niektórzy językoznawcy klasyfikują je jako podrodzinę języków kuszyckich. Języki omockie zapisywane są za pomocą pisma etiopskiego.

Języki czadyjskie

Języki czadyjskie, stanowiące istotny składnik rodziny języków afroazjatyckich, są grupą językową wykorzystywaną przede wszystkim w Afryce, a dokładniej na obszarze Sahelu i Pustyni Sahary. Te języki, klasyfikowane jako podrodzina języków afroazjatyckich, posiadają znaczny zasięg geograficzny i różnorodność dialektów. Wśród najbardziej rozpowszechnionych języków czadyjskich można wymienić hausa, kanuri, bagirmi i inne. Charakteryzują się one unikalnymi cechami fonologicznymi i gramatycznymi, co sprawia, że stanowią ważny element dziedzictwa kulturowego regionu Sahelu.

Język egipski i koptyjski

Język egipski, który istniał przez wieki jako język starożytnego Egiptu, jest jednym z najważniejszych języków w historii ludzkości. Jego ewolucja i zróżnicowanie zaprowadziły do powstania różnych odmian, w tym staroegipskiego, średnioegipskiego i nowoegipskiego. Jednak z biegiem czasu, wraz z rozwojem języka arabskiego, język egipski stopniowo ulegał wypieraniu. Koptyjski, wywodzący się z języka staroegipskiego i używany przez wspólnoty koptyjskie w Egipcie, jest jedną z ostatnich form tego języka. Choć język egipski i koptyjski uważane są obecnie za wymarłe, ich znaczenie w dziedzinie archeologii, historii i językoznawstwa pozostaje niezmiennie ważne, pomagając odczytywać starożytne hieroglify i świadectwa historyczne z okresu starożytnego Egiptu.

Języki kuszyckie

Języki kuszyckie stanowią interesującą i różnorodną grupę języków afroazjatyckich, używanych głównie w obszarach Afryki Północnej, w regionach Sahary i Sahelu. Ta rodzina językowa obejmuje języki takie jak tamaszek (język Tuaregów), taszlima, nubijczyk i wiele innych, a także liczne dialekty. Języki kuszyckie wykazują unikalne cechy gramatyczne i fonetyczne, które odróżniają je od innych języków afroazjatyckich. Niemniej jednak, mimo swojej różnorodności, języki kuszyckie często stykają się z presją ze strony języków arabskich i berberyjskich, co może prowadzić do spadku liczby ich użytkowników. Pomimo tych wyzwań, języki kuszyckie odgrywają istotną rolę w kulturze i tożsamości społeczności zamieszkujących obszary Sahary i Sahelu, stanowiąc ważny element dziedzictwa kulturowego regionu.

Języki nilo-saharyjskie

Języki nilo-saharyjskie to grupa języków używanych głównie w obszarach górnego dorzecza Nilu, Czadu i Sudanu, z populacją wynoszącą około 11 milionów ludzi, głównie w Czadzie oraz w regionie górnego Nilu i historycznej Nubii w Sudanie.

Ta rodzina językowa obejmuje różnorodne języki, które niektórzy badacze kwestionują jako jedną rodzinę, twierdząc, że wywodzą się one z małych prajęzyków regionu, rozwijając się już w paleolicie. Języki nilo-saharyjskie są zazwyczaj podzielone na sześć podrodzin: songhaj, konam, maba, saharyjską, wschodniosudańską, środkowosudańską, a także izolowane języki fur, berta i kunama. Przynależność języków songhaj, zwłaszcza tych używanych w regionie dorzecza Nigru, budzi jednak pewne kontrowersje. Grupę wschodnio- i środkowosudańską niegdyś zaliczano razem z językami berta i kunama do większej grupy szari-nilockiej.

Niektórzy językoznawcy dostrzegają pewne podobieństwa typologiczne między językami nilo-saharyjskimi, szczególnie środkowosudańskimi, a językami nigero-kongijskimi, co prowadzi do teorii łączącej obie rodziny w fylę kongo-saharyjską lub nigero-saharyjską, choć ta hipoteza nie jest powszechnie przyjęta.

Języki nilo-saharyjskie, zwłaszcza język nubijski, miały wpływ na rozwój języka staroegipskiego w głębokiej starożytności. Z drugiej strony, rodzina języków songhaj wykazuje wyraźne wpływy afroazjatyckich języków berberyjskich.

Języki songhaj

Języki songhaj to rodzina języków nilo-saharyjskich, używanych przez kilka milionów ludzi w regionie górnego biegu rzeki Niger. W czasach średniowiecznych, te języki stanowiły główne narzędzie komunikacji w Królestwie Songhaj, a obecnie pozostają istotnymi, ponadetnicznymi środkami porozumiewania się w regionie.

Rodzina języków songhaj jest podzielona na dwie główne grupy: północną i południową. Do grupy południowej należy m.in. język dżerma, który jest używany przez liczną społeczność Nigerczyków, liczącą około dwóch milionów osób. Znacznie mniejsza grupa północna, silnie wpływana przez języki berberyjskie, używa głównie języka tadaksahak, który jest istotny dla plemion koczowniczych.

Ze względu na znaczne odległości geograficzne oddzielające obszary, na których używane są języki songhaj, od terenów zamieszkanych przez ludy mówiące innymi językami nilo-saharyjskimi, oraz ze względu na istotne różnice w strukturze językowej, niektórzy językoznawcy kwestionują przynależność rodziny songhaj do grupy nilo-saharyjskiej.

Języki fur

Język fur, znany również jako języki fur, to nazwa odnosząca się ogólnie do dwóch blisko spokrewnionych ze sobą języków, które są częścią rodziny języków nilo-saharyjskich. Te języki są używane przez około 1 milion ludzi, głównie na obszarze granicznym między Sudanem a Czadem. W skład tej grupy językowej wchodzą:

Język fur właściwy – jest używany w sudańskiej prowincji Darfur. Stanowi on jeden z głównych języków używanych przez ludność tego regionu.
Język amdang – używany jest głównie w Czadzie. Chociaż jest blisko spokrewniony z językiem fur właściwym, niekiedy uważany jest za jego dialekt.

Mimo że języki te wykazują podobieństwa i zrozumienie jednego z nich może ułatwiać komunikację w drugim, są one traktowane jako odrębne języki w swoich krajach pochodzenia. Warto zaznaczyć, że języki fur mają swoje unikalne cechy i odmienny wpływ kulturowy, co sprawia, że ich zrozumienie i używanie jest istotne dla ludności tych obszarów.

Języki wschodniosudańskie

Języki wschodniosudańskie stanowią ważną grupę języków w rodzinie języków nilo-saharyjskich, używanych głównie na obszarze wschodniego Sudanie oraz jego sąsiednich regionów. Ta różnorodna grupa językowa obejmuje wiele różnych dialektów i odmian, które są używane przez różne etniczne społeczności na wschód od Nilu. Języki wschodniosudańskie charakteryzują się specyficzną strukturą gramatyczną, w tym złożonym systemem rodzajów rzeczowników oraz skomplikowanymi zaimkami. Mimo że niektóre języki wschodniosudańskie są używane przez stosunkowo niewielkie grupy ludności, stanowią one ważny element kulturowego dziedzictwa regionu i odgrywają istotną rolę w zachowaniu tradycji i tożsamości tych społeczności.

Języki środkowosudańskie

Języki środkowosudańskie to rodzina około trzydziestu języków, które należą do grupy języków nilo-saharyjskich. Te języki są używane przede wszystkim w Sudanie, Czadzie, Republice Środkowoafrykańskiej, a także w mniejszym stopniu w Ugandzie i Demokratycznej Republice Konga. Można je podzielić na dwie główne grupy: wschodniośrodkowosudański, do którego należą między innymi języki lendu, magbetu i lugbara, oraz zachodniośrodkowosudański, w którym znajdują się języki takie jak bongo i bagirmi. Języki środkowosudańskie wyróżniają się typologiczną podobieństwą do języków nigero-kongijskich, co skłoniło niektórych językoznawców do rozważenia koncepcji fylu kongo-saharyjskiego lub nigero-saharyjskiego. To sugeruje, że istnieją pewne lingwistyczne zbieżności między tymi dwoma rodzinami językowymi, co może świadczyć o długotrwałych kontaktach i wpływach między nimi.

Język berta

Język berta to język izolowany, który stanowi część kontrowersyjnej rodziny języków nilo-saharyjskich. W przeszłości bywał także klasyfikowany jako część podgrupy szari-nilockiej. Obecnie używa go około 125 tysięcy ludzi w zachodniej Etiopii oraz około 22 tysiące osób w sudańskim regionie Nilu Błękitnego, według danych z roku 1998.

Inne języki afrykańskie

Języki kunama to izolowany język w obrębie rodziny nilo-saharyjskiej, dawniej zaliczany do podgrupy szari-nilockiej. Jest używany przez około 107 tysięcy ludzi w Erytrei, a także przez nieliczne skupiska ludności w Etiopii. Język ten ma wiele dialektów, z których niektóre są wzajemnie niezrozumiałe.

Języki nigero-kongijskie stanowią jedną z największych grup językowych na świecie i używane są na obszarze niemal całej Afryki subsaharyjskiej. Ta rodzina języków obejmuje wiele podgrup, w tym języki atlantyckie, mande, woltyjskie (gur), kwa, benue-kongijskie, adamawa-ubangi, kordofańskie, khoisan, hadza, sandawe oraz języki północne, środkowe i południowe khoisan.

Języki atlantyckie, znane również jako zachodnioatlantyckie, to grupa języków z rodziny nigero-kongijskiej, używanych wzdłuż wybrzeża Oceanu Atlantyckiego od Senegalu po Liberię. Najważniejszymi językami z tej grupy są język ful i język wolof, które posługuje się kilka milionów ludzi.

Języki mande to kolejna podgrupa języków nigero-kongijskich, używana przez ludy Mande w wielu krajach Afryki Zachodniej. W tej grupie znajdują się języki takie jak malinke, mandinka, soninke, bambara, diula, mende, susu, wai i kpelle. Języki mande są językami tonalnymi i często używają tonów do rozróżniania form gramatycznych.

Języki woltyjskie (gur) to grupa języków kwa, która obejmuje 73 języki używane na wybrzeżach Zatoki Gwinejskiej, od południowo-zachodniej części Wybrzeża Kości Słoniowej aż po południowo-wschodnie krańce Nigerii. Te języki są znane z dużą ilością tonów i rdzeni jedno- i dwusylabowych.

Języki benue-kongijskie to ogromna grupa języków używanych na obszarze Afryki subsaharyjskiej, z wyjątkiem niektórych obszarów. Języki benue-kongijskie są mówione przez znaczną część ludności Afryki, od Nigerii po RPA.

Języki adamawa-ubangi, znane także jako języki wschodnie adamawa, to grupa języków nigero-kongijskich, używanych w Republice Środkowoafrykańskiej oraz na północy Kamerunu i Demokratycznej Republice Konga. Niektórzy językoznawcy włączają do tej rodziny również część języków z terytorium Czadu, południowego Sudanu i Nigerii.

Języki kordofańskie, które pierwotnie były klasyfikowane jako część grupy nigero-kordofańskiej, obecnie są zaliczane do języków nigero-kongijskich. Są używane przez mieszkańców Gór Nubijskich w Sudanie.

Języki khoisan, znane również jako języki buszmeńsko-hotentockie, to rodzina języków występujących głównie w krajach Afryki południowej, takich jak RPA, Namibia, Angola, Botswana i Tanzania. Charakteryzują się one występow

Języki Ameryki Północnej

W Ameryce Północnej, języki eskimo-aleuckie, na-dene i algijskie są ważne dla zrozumienia rdzennej historii i kultury kontynentu. Podobnie, w Ameryce Południowej, języki arawakskie, karibskie i tupi-guarani odgrywają ważną rolę w kulturowym dziedzictwie regionu.

Języki Eskimo-Aleuckie

Języki Eskimo-Aleuckie to grupa języków używanych przez Eskimosów i Aleutów na północnych krańcach Ameryki, takich jak Alaska, Grenlandia, północna Kanada i Syberia (Półwysep Czukocki, Wyspa Beringa). Hipoteza Josepha Greenberga sugeruje, że rodzina Eskimo-Aleucka jest jedną z trzech głównych rodzin językowych w Ameryce, stanowiąc trzecią falę migracji w procesie zasiedlania kontynentu.

Języki Aleuckie

Języki Aleuckie to część rodziny Eskimo-Aleuckiej i są używane głównie przez Aleutów na obszarze Wyspy Aleuckie w Stanach Zjednoczonych.

Języki Na-Dene

Języki Na-Dene to jedna z większych rodzin języków rdzennej ludności Ameryki Północnej. Do tej rodziny zaliczają się języki atapaskańskie, język tlingit i język eyak. Dawniej także język haida, choć obecnie niektórzy lingwiści wyłączają go z tej rodziny. Grupa języków atapaskańskich jest używana przez wiele plemion, w tym Indian Navajo i Apaches.

Język Haida

Język Haida to język używany przez Haidów, rdzenne plemię zamieszkujące Wyspy Haida Gwaii w Kanadzie i Alaskę.

Języki Tlingit

Języki Tlingit są używane przez ludność Tlingit, która zamieszkuje głównie południowo-zachodnią Alaskę.

Języki Atapaskańskie

Języki Atapaskańskie to rodzina języków rdzennej ludności Ameryki Północnej. Rozkładają się na trzy główne grupy: południową, środkową i północną. Grupa południowa występuje w dorzeczu Rio Grande, grupa środkowa na amerykańskich wybrzeżach Oceanu Spokojnego, a grupa północna w Kanadzie i Alasce. Języki te są jednymi z nielicznych języków Indian, które wykazują pokrewieństwo z językami azjatyckimi, szczególnie z językiem ketyjskim.

Języki Algijskie

Języki Algijskie to wielka rodzina języków rdzennej ludności Ameryki Północnej. Były używane na wschodzie Ameryki Północnej, od Labradoru po Quebec i na południe w okolice Wielkich Jezior, a także w kanadyjskiej prowincji Alberta oraz amerykańskich stanach Montana, Wyoming i Kolorado. Charakteryzują się budową słów z wielu elementów składowych, które samodzielnie nie mają znaczenia, a pojedyncze słowo może mieć znaczenie całego zdania. Dużą rolę odgrywają przyrostki i przedrostki oraz formy fleksyjne.

Języki Algonkińskie

Języki Algonkińskie to rodzina języków używanych przez różne ludy algonkińskie w Ameryce Północnej. Rodzina Algonkińska dzieli się na kilka mniejszych zespołów.

Języki Makrosiouańskie

Języki Makrosiouańskie to wielka rodzina języków rdzennej ludności Ameryki Północnej. W przeszłości plemiona w tej rodzinie językowej zamieszkiwały obszary od południowego Ontario po południowe Appalachy i Wielkie Równiny, aż po Teksas. Charakteryzują się używaniem przedrostków, przyrostków oraz morfemów typu infiksów, które pojawiają się w środku słowa, a nie na początku lub końcu.

Języki Siouańskie

Języki Siouańskie to rodzina języków Indian północnoamerykańskich, niekiedy zaliczana do makrosiouańskiej.

Języki Irokeskie

Języki Irokeskie są używane przez rdzenną ludność Ameryki Północnej w rezerwatach w prowincjach Ontario i Quebec w Kanadzie oraz w stanach Nowy Jork i Oklahoma w USA. Do tej grupy języków należą języki takie jak czirokeski, huroński, mohawk, cayuga, oneida, onondaga i inne.

Języki Kaddo

Języki Juma

Języki Mająskie

Języki Mająskie, znane także jako języki Maja, to jedna z ważniejszych rodzin językowych w Mezoameryce, używane głównie przez Majów na terenach Meksyku, Gwatemali, Belize i Hondurasu. Języki Maja pochodzą od języka proto-majańskiego, używanego prawdopodobnie 5000 lat temu. Charakteryzują się ergatywną strukturą zdania,

Języki Azji Południowo-Wschodniej i Oceanii

W Azji Południowo-Wschodniej i Oceanii, języki austronezyjskie, takie jak malajski i tagalski, oraz języki papuaskie, są kluczowe dla zrozumienia kulturowej różnorodności regionu. Języki sino-tybetańskie, w tym chiński i tybetański, mają długą historię i są ważne dla zrozumienia kultury i historii Azji Wschodniej.

Język japoński

Język japoński (日本語, nihongo) jest używany przez około 130 milionów ludzi głównie w Japonii. Charakteryzuje się złożonym systemem honoratywów, który odzwierciedla japońską kulturę i społeczną hierarchię. Japoński wykorzystuje trzy główne systemy pisma: kanji (znaki pochodzące z chińskiego), hiragana i katakana. Język ten ma również bogatą literaturę i jest znany z różnorodności dialektów regionalnych.

Języki riukiu

Języki riukiu, używane na Wyspach Riukiu (w tym Okinawa), są często uważane za dialekty japońskiego, ale wielu lingwistów traktuje je jako odrębne języki. Mają one unikalne cechy fonologiczne, gramatyczne i słownictwo, które różnią je od standardowego japońskiego. Języki te są zagrożone, ponieważ coraz więcej młodych mieszkańców Riukiu mówi głównie lub wyłącznie po japońsku.

Języki Azji Południowo-Wschodniej

Azja Południowo-Wschodnia jest regionem o wyjątkowej różnorodności językowej, obejmującym wiele języków z różnych rodzin językowych. Oto kilka przykładów:

Język kusunda

Język kusunda, używany w Nepalu, jest unikalnym językiem, którego przynależność językowa pozostaje niejasna. Jest to język izolowany, używany przez bardzo małą grupę ludzi, i uważany jest za zagrożony wymarciem. Język ten jest ważny dla badań językoznawczych ze względu na jego unikalność i niejasne pochodzenie.

Język nahali

Język nahali, znany również jako nahal, jest używany w centralnych Indiach i jest uważany za język izolowany. Jest to język o niejasnym pochodzeniu, który wykazuje wpływy z otaczających go języków indoeuropejskich i drawidyjskich. Język ten jest używany przez niewielką liczbę osób i jest uważany za zagrożony.

Język niwchijski (giliacki)

Język niwchijski, znany również jako giliacki, jest używany przez Niwchów, rdzenną ludność północnego i zachodniego Sachalinu oraz przybrzeżnych obszarów Rosji. Jest to język izolowany, który nie jest związany z żadną znaną rodziną językową, chociaż były próby połączenia go z językami ajnoskim i paleoazjatyckimi. Język ten jest zagrożony, z coraz mniejszą liczbą mówiących.

Język ajnoski (ainu)

Język ajnoski, używany przez lud Ajnów na japońskiej wyspie Hokkaido, jest kolejnym przykładem języka izolowanego. Jego przynależność językowa pozostaje nieustalona, a język ten jest zagrożony wymarciem. Język ajnoski jest ważny dla zrozumienia kultury i historii Ajnów, a także dla badań nad językami rdzennych ludów regionu.

Język sumeryjski

Język sumeryjski, używany w starożytnym Sumerze w południowej Mezopotamii, jest jednym z najstarszych zapisanych języków. Jest to język izolowany, który nie jest związany z żadną inną znaną rodziną językową. Język ten był używany od co najmniej IV tysiąclecia p.n.e. i przetrwał jako język liturgiczny i naukowy do około I wieku p.n.e. Jego zrozumienie było kluczowe dla odczytania starożytnych tekstów mezopotamskich.

Język koreański

Język koreański, używany głównie w Korei Południowej i Północnej, jest często uważany za język izolowany. Istnieją teorie łączące go z językami ałtajskimi lub ajnoskim, ale żadna z nich nie została definitywnie potwierdzona. Język koreański ma unikalny system pisma, hangul, opracowany w XV wieku.

Języki Azji Południowo-Wschodniej

W Azji Południowo-Wschodniej występuje wiele innych języków, w tym języki austronezyjskie, tai-kadai, sino-tybetańskie i wiele języków mniejszościowych. Region ten jest znany z wielojęzyczności i wielokulturowości, co czyni go fascynującym obszarem badań dla językoznawców i antropologów.

W Australii, języki aborygeńskie, takie jak aranda czy yolngu, są ważne dla zrozumienia rdzennej kultury i historii kontynentu. Wiele z tych języków jest zagrożonych i wymaga ochrony i zachowania.

Języki indopacyficzne

Języki indopacyficzne to hipotetyczna makrorodzina językowa zaproponowana przez Josepha Greenberga, obejmująca rdzenne języki Tasmanii, Nowej Gwinei, Oceanii oraz język kusunda w Nepalu. Teoria ta nie zdobyła szerszego uznania wśród językoznawców, głównie z powodu geograficznego rozmieszczenia tych języków oraz trudności w weryfikacji związków między nimi, zwłaszcza w kontekście długiego okresu izolacji niektórych społeczności, jak np. Tasmanii. Zwolennicy hipotezy opierają się na analizie wolno zmieniających się części mowy, takich jak zaimki, oraz na charakterystycznych przesunięciach spółgłoskowych.

Języki tasmańskie

Języki tasmańskie to grupa słabo poznanych języków rdzennej ludności Tasmanii, zaliczanych przez Greenberga do indopacyficznej nadrodziny językowej. Przed przybyciem Anglików mówiło nimi około 5000 osób. Języki te wygasły ostatecznie w 1905 roku wraz ze śmiercią Fanny Cochrane Smith, ostatniej osoby, dla której tasmański był językiem ojczystym. Języki tasmańskie nie są uważane za spokrewnione z językami australijskimi.

Języki andamańskie

Języki andamańskie to postulowana rodzina językowa używana przez autochtoniczną ludność Andamanów, indyjskiego terytorium związkowego. W jej skład wchodzą dwie grupy – wielko-andamańska i ongijska oraz język sentinel, który jest nieudokumentowany i niezaklasyfikowany.

Języki nowogwinejskie

Języki nowogwinejskie to hipotetyczna rodzina języków papuaskich używanych w Nowej Gwinei i na sąsiadujących z nią wyspach. Obejmują one szeroki zakres języków, z których wiele jest słabo poznanych. Przykłady obejmują języki takie jak abasakur, abaga, abia, i wiele innych, każdy z nich mający unikalne cechy i używany przez różne społeczności lokalne.

Języki zachodniopapuaskie

Języki zachodniopapuaskie to hipotetyczna rodzina języków indopacyficznych, obejmująca języki takie jak amberbaken, brat, galela, hattam, ibu, i inne. Są to języki używane w różnych regionach zachodniej Nowej Gwinei, każdy z nich charakteryzujący się unikalnymi cechami lingwistycznymi.

Języki austronezyjskie

Języki austronezyjskie to rdzenne języki Oceanii i Azji Południowo-Wschodniej, używane przez około 4% światowej populacji. Dzielą się na trzy główne podrodziny: języki indonezyjskie (zachodnioaustronezyjskie), języki oceaniczne (wschodnioaustronezyjskie) i języki tajwańskie (północnoaustronezyjskie). Języki oceaniczne, używane przez około 2-2,5 mln rdzennych mieszkańców wysp Oceanii, obejmują języki mikronezyjskie i polinezyjskie. Języki tajwańskie, używane przez około 200 tys. rdzennych mieszkańców Tajwanu, wykazują znaczne wewnętrzne zróżnicowanie, sugerujące pochodzenie całej rodziny języków z tego regionu.

Języki australijskie

Języki australijskie to wymierające rdzenne języki Australii, obejmujące kilka rodzin językowych i języki izolowane. Używane przez około 40 tysięcy mówiących, ich liczba zmniejsza się ze względu na asymilację. Związki między poszczególnymi językami nie są do końca jasne. Na uwagę zasługuje fakt, że języki tasmańskie nie są wliczane do języków australijskich.

Języki izolowane i o nieznanej przynależności

Język ajnoski: Język używany przez Ajnów na Hokkaido, zagrożony wymarciem, z nieustaloną przynależnością językową.
Język baskijski: Język Basków, używany na pograniczu Hiszpanii i Francji, o nieustalonej przynależności genetycznej.
Język buruszaski: Izolowany język używany przez Buruszów w Karakorum, o nieustalonym pochodzeniu.
Język japoński i języki riukiu: Język japoński używany w Japonii oraz grupa języków riukiuańskich, które są przedmiotem debaty co do ich klasyfikacji.
Język koreański: Język używany głównie w Korei, o nieustalonym pochodzeniu, czasem łączony z językami ałtajskimi lub ajnoskim.
Język niwchijski: Język używany przez Niwchów, o nieustalonej przynależności językowej.
Język sumeryjski: Starożytny język Sumeru, uważany za izolowany, używany w Mezopotamii do około I wieku p.n.e.

Języki east bird’s head

Języki east bird’s head to grupa języków używanych w regionie East Bird’s Head na półwyspie Ptasia Głowa w indonezyjskiej części Nowej Gwinei. Są to języki papuaskie, charakteryzujące się unikalnymi cechami lingwistycznymi, różniące się od innych języków papuaskich i austronezyjskich regionu. Informacje na ich temat są ograniczone, ale są one ważne dla zrozumienia różnorodności językowej w regionie.

Języki geelvink

Języki geelvink, znane również jako języki zatoki Cenderawasih, są używane w regionie zatoki Geelvink (Cenderawasih) w indonezyjskiej części Nowej Gwinei. Są to języki papuaskie, które, podobnie jak inne języki regionu, wykazują znaczną różnorodność i są słabo poznane. Ich badanie jest kluczowe dla zrozumienia historii i migracji ludów w tej części świata.

Języki sko

Języki sko to grupa języków papuaskich używanych w regionie Sko w Nowej Gwinei. Są to języki stosunkowo mało znane, z niewielką liczbą mówiących, co czyni je przedmiotem zainteresowania lingwistów, szczególnie w kontekście badań nad zagrożonymi językami.

Języki kwomtari-baibai

Języki kwomtari-baibai to grupa języków papuaskich, używanych w regionie Kwomtari w Nowej Gwinei. Są to języki słabo poznane, z niewielką liczbą mówiących, co sprawia, że są one ważne dla badań nad różnorodnością językową i kulturową w regionie.

Języki arai

Języki arai to grupa języków używanych w regionie Arai w Nowej Gwinei. Są to języki papuaskie, które, podobnie jak inne języki regionu, charakteryzują się dużą różnorodnością. Informacje na ich temat są ograniczone, ale są one ważne dla zrozumienia historii i kultury ludów Nowej Gwinei.

Języki amto-musian

Języki amto-musian to mała grupa języków papuaskich, używanych w regionie Amto-Musian w Nowej Gwinei. Są to języki z niewielką liczbą mówiących, które stanowią ważny element różnorodności językowej regionu.

Języki torricelli

Języki torricelli to hipotetyczna rodzina języków papuaskich, używanych w górach Torricelli w Nowej Gwinei. Są to języki zróżnicowane, z wieloma małymi grupami językowymi. Ich badanie jest ważne dla zrozumienia historii ludności papuaskiej i ich migracji.

Języki sepik-ramu

Języki sepik-ramu to duża rodzina języków papuaskich, używanych wzdłuż rzek Sepik i Ramu w Nowej Gwinei. Są to języki o dużej różnorodności, odgrywające ważną rolę w zrozumieniu kulturowej i językowej historii regionu.

Języki wschodniopapuaskie

Języki wschodniopapuaskie to grupa języków papuaskich używanych w wschodniej części Nowej Gwinei. Są to języki o dużej różnorodności, które są ważne dla zrozumienia historii i kultury ludów papuaskich.

Języki atayalic

Języki atayalic to grupa języków austronezyjskich, używanych przez rdzenną ludność Tajwanu. Są to języki z niewielką liczbą mówiących, które są ważne dla zrozumienia historii i kultury rdzennych mieszkańców Tajwanu.

Języki tsouic

Języki tsouic to grupa języków austronezyjskich, używanych przez rdzenną ludność Tajwanu, w tym przez lud Tsou. Są to języki z niewielką liczbą mówiących, które są ważne dla zrozumienia historii i kultury rdzennych mieszkańców Tajwanu.

Języki pajwańskie

Języki pajwańskie to grupa języków austronezyjskich, używanych przez rdzenną ludność Tajwanu. Są to języki z niewielką liczbą mówiących, które są ważne dla zrozumienia historii i kultury rdzennych mieszkańców Tajwanu.

Języki malajsko-polinezyjskie

Języki malajsko-polinezyjskie to największa grupa językowa w ramach rodziny języków austronezyjskich, używanych przez ponad 300 mln osób. Obejmują one szeroki zakres języków, od języków używanych w Indonezji po języki Polinezji, charakteryzując się dużą różnorodnością lingwistyczną i kulturową.

Języki Ameryki Południowej

Języki kreolskie i pidżyny, powstałe z kontaktu między różnymi językami, są fascynującym przykładem językowej adaptacji i innowacji. Języki te, takie jak kreolski haitański czy tok pisin z Papui-Nowej Gwinei, odzwierciedlają złożone historie kolonializmu, handlu i migracji.

Języki Tupi

Języki Tupi to grupa języków autochtonicznej ludności Ameryki Południowej. Należą one do większej rodziny języków Tupi.

Języki Tupi-Guarani

Rodzina języków Tupi-Guarani obejmuje język guarani oraz jego różne formy i dialekty. Język guarani jest jednym z języków urzędowych Paragwaju. Jest używany przez wschodnioboliwijskie grupy Guarani, Chawuncu i Chiriguano. W Boliwii posługuje się nim około 33 670 osób, a w Argentynie około 15 000, głównie w prowincji Jujuy. Ponadto, około 304 osoby używają tego języka w paragwajskim Chaco. Języki z tej grupy występują także na północy Boliwii oraz na obszarach centralnej części Amazonii.

Języki Aymara

Języki Aymara to rodzina języków autochtonicznej ludności Ameryki Południowej.

Języki Araukańskie

Języki Arawak

Języki Czibczańskie

Rodzina językowa Czibczańskich języków występuje w Ameryce Środkowej i Południowej. Jej języki wywodzą się z obszaru Hondurasu, Nikaragui i Panamy, ale rozprzestrzeniły się na tereny Kolumbii. Charakteryzują się ubogim systemem spółgłoskowym. Adolfo Constenla Umaña, kostarykański uczony, jako pierwszy wykazał pokrewieństwo tej rodziny języków.

Języki Że

Języki Karaibskie

Języki Keczua

Języki Mura

Rodzina języków Mura była używana w Ameryce Południowej. Jednak obecnie jedynym żywym językiem z tej rodziny jest język pirahã, którym posługuje się około 150 osób w ośmiu wioskach w dżungli amazońskiej. Inne języki z tej rodziny, takie jak mura, bohurá i yahahí, wymarły z powodu ekspansji języka portugalskiego.

Każdy język na świecie jest unikalnym świadectwem ludzkiej kreatywności i zdolności adaptacyjnych, a ich badanie i ochrona są kluczowe dla zachowania naszego globalnego dziedzictwa kulturowego.

Rejestracja pojazdu sprowadzonego z Czech

Zaczynając od naszych sąsiadów, jeśli pojazd został sprowadzony z Czech potrzebne jest tłumaczenie przysięgłe następujących dokumentów:

czeski dowód rejestracyjny – osvedčenie o registrácii vozidla časť 1,
karta techniczna pojazdu – osvedčenie o registrácii vozidla časť 2,
faktura lub umowa kupna-sprzedaży.

Czeski dowód rejestracyjny (tłumaczenie na polski)
580,00 zł Dodaj do koszyka

Czy warto sprowadzić auto ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich

Jeśli kupiłeś pojazd w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (ZEA) tłumaczenie przysięgłe arabskiego dowodu rejestracyjnego może nie być konieczne, gdyż przed wyeksportowaniem pojazdu z ZEA obowiązkowo trzeba go wyrejestrować. W tym celu musisz udać się do Urzędu Drogowego i Transportowego (RTA) i złożyć wszystkie wymagane dokumenty, anulować rejestrację i uzyskać świadectwo wywozowe. Dokumenty niezbędne do tego celu obejmują:

· Karta rejestracyjna pojazdu,

· Paszport i ID w przypadku rezydenta Emiratów,

· Świadectwo ubezpieczenia wywozowego,

· Kopia paszportu osoby odbierającej samochód w miejscu docelowym,

· Tablice rejestracyjne samochodu

Dzięki świadectwu wywozowemu masz możliwość otrzymania tymczasowych tablic wywozowych dla swojego samochodu. Można ich używać do legalnej jazdy po ZEA przez 15 dni, co daje czas na ukończenie pozostałej części procesu wysyłki. Po wyrejestrowaniu, poszukaj agentów spedycyjnych, którzy zajmą się wszelką dokumentacją i procedurami w celu wyeksportowania pojazdu z urzędu celnego w Dubaju. Należy pamiętać, że należy uiścić opłaty na rzecz spedytora oraz wszelkie inne opłaty celne lub podatki pobierane w momencie, gdy samochód dotrze do miejsca przeznaczenia. Poza certyfikatem wywozowym konieczne będzie tłumaczenie przysięgłe dowodu zakupu (umowa kupna-sprzedaży lub faktura).

Autor: Dominik Grott

Udostępnij wpis

Zamów

Tłumaczenie dokumentów standaryzowanych

Chcesz przetłumaczyć dokumenty urzędowe, takie jak np. akt stanu cywilnego, świadectwo szkolne, dokumenty samochodowe, prawo jazdy lub inny standaryzowany dokument wydany przez organ Państwowy?

Przejdź bezpośrednio do sklepu, wybierz swój dokument i zleć błyskawiczne tłumaczenie.

Wybierz opcje This product has multiple variants. The options may be chosen on the product page

Angielskie dokumenty samochodowe (tłumaczenie na polski)

200,00 zł – 300,00 zł

Wybierz opcje This product has multiple variants. The options may be chosen on the product page

Niemieckie Dokumenty Samochodowe (tłumaczenie na polski)

140,00 zł – 200,00 zł

Wybierz opcje This product has multiple variants. The options may be chosen on the product page

Belgijskie dokumenty samochodowe (tłumaczenie na polski)

200,00 zł – 240,00 zł